Zima w górach.

W ostatnią sobotę wybraliśmy się z moim „Królewcem” (mąż tak poważnie brzmi :D) na pieszą wędrówkę w nasze małe góry, konkretnie na Rysiankę i Lipowską. Byliśmy tam półtora roku temu w okresie letnim z naszymi przyjaciółmi i ich ukochanym czworonogiem, ale tym razem wybraliśmy inną trasę.
Można powiedzieć, że był to dla mnie delikatny przełom, ponieważ jakiś czas temu obiecałam sobie – NIGDY WIĘCEJ ZIMĄ W GÓRY! Oczywiście nie były to tak wymagające warunki, ale mimo wszystko cieszę się, że przełamałam swoje "traumatyczne" wspomnienia.

Mapka naszej trasy.

Wstaliśmy o 6:00 rano, zjedliśmy śniadanko i wypiliśmy gorącą kawkę na pobudzenie. Do plecaka zapakowałam nam bułki, termos z herbatką z sokiem malinowym, wodę, czekoladę i 2 banany (węglowodanów w górach nigdy za wiele). Sprawdziliśmy aurę pogodową za oknem - lekko sypał śnieg, przez noc pokrył wszystko warstwą puchu, a termometr wskazywał -3 stopnie. Ubraliśmy się ciepło i ruszyliśmy na przystanek autobusowy, gdzie po 7:18 miał jechał bus w stronę Złatnej.

Ponieważ busik, którym jechaliśmy nie dojeżdżał do samej huty, jakieś 2 km przeszliśmy na nogach do początku naszej trasy. I tak zaczęliśmy naszą zimową wędrówkę.

Oczywiście widoczność była praktycznie żadna. Większość czasu sypało, była mgła i wiało. Całe szczęście trasa była zmarznięta i ubita przez ratraki, przez co nie zapadaliśmy się w śniegu po kolana.

I celu nie widać :)

Schronisko na Rysiance ujrzeliśmy dopiero gdy byliśmy tuż pod nim (jakieś 30m). Zrobiliśmy sobie przerwę na ogrzanie i drugie śniadanko.

Przed schroniskiem na Rysiance.

Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego stałam w takiej pozycji - podejrzewam, że to był mój sposób na walkę z wiatrem i zimnem (poza na bojownika)

Podczas schodzenia (inną trasą niż przyszliśmy) nie było już tak mocnego wiatru i momentami widać było pięknie ośnieżone hale i drzewa. Jednak bardziej odległe widoki były w dalszym ciągu zasłonięte mgłą.

Przed schroniskiem na Lipowskiej.

Przedstawione przeze mnie zdjęcia może nie są zbyt widokowe, ale na pewno mają swój urok. W trakcie schodzenia po większych nachyleniach trzeba było bardzo uważać - wszędzie lód. Oczywiście nie obyło się bez jednego ostrzegawczego orła, ale szybciej się pozbierałam niż upadłam :).
Ogólnie cała nasza trasa obejmowała 17,5 km, tempo mieliśmy całkiem niezłe jak na te warunki, bo przeszliśmy całą trasę w czasie 4 godzin i 34 minut. W planach zejście mieliśmy w okolicach godziny 16, a tu po 13:30 byliśmy u celu naszej wędrówki - w Ujsołach.

Tu już widać życie - mniej śniegu i pierwsze domki.

Ach to był świetny sposób na dotlenienie, pobudzenie i rozruszanie. Już nie będę miała takich oporów przed pójściem w góry podczas zimowej aury, jak wcześniej. Jedyny minus to moje obolałe plecy, które "poruszyłam" podczas schodzenia, ale stwierdzam z całą szczerością, że było warto.

Takie spędzanie wolnego czasu to ja lubię, i myślę, że mój Królewiec również :).